Το τί είμαστε και το τί κάνουμε[1]
Οι υπέρμαχοι του επεμβατισμού των ΗΠΑ πιστεύουν, από πολιτική ή γραφειοκρατική σκοπιμότητα παρά από βλακεία, ότι οι ξένοι που απορρίπτουν την συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι θύματα μιας ψυχικής διαταραχής που ονομάζεται αντιαμερικανισμός. Βάσει αυτής της άποψης, οι αρνητικές αντιδράσεις των ξένων σε δεδομένη πολιτική δεν πρέπει να εισέρχονται στον υπολογισμό κόστους – οφέλους γι’ αυτήν την πολιτική, όχι αναγκαία διότι οι ξένες γνώμες είναι ασήμαντες, αλλά διότι αυτές οι γνώμες είναι ανορθόλογες και άσχετες με τις ενέργειες των ΗΠΑ. Μια ολόκληρη γενια συντηρητικών ειδικών ισχυρίζεται ότι αυτή είναι η αιτία της αντιδημοτικότητας της αμερικανικής πολιτικής. Οι ξένοι «μισούν την ελευθερία μας» ή φθονούν την ικανότητα της Αμερικής να επιβάλλει τη θέλησή της. Μια πιο ευγενική άποψη υποστηρίζει ότι οι ξένοι μάς εναντιώνονται σε μια μάταιη προσπάθεια να εξισορροπήσουν την αμερικανική ισχύ. Επειδή πολύ λίγοι Αμερικανοί πολιτικοί και αξιωματούχοι έχουν άμεση εμπειρία επαφής με ξένους στη γλώσσα τους και στον τόπο κατοικίας τους, μπορεί να διατηρείται αυτή η ναρκισσιστική πλασματική εντύπωση ότι η εχθρότητα του κόσμου έχει να κάνει με το τί είμαστε και όχι με το τί κάνουμε.[2]
[1] Τζων Μπρέιντυ Κησλινγκ, «Μαθήματα Διπλωματίας», σ. 252-253, εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2007.
[2] Βλέπε, π.χ., Victor Davis Hanson, “Islamists Hate Us for What We Are …”, Ιανουάριος 2005, http://www.victorhanson.com/articles/hansono11805.html .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου