Έθνος ανάδελφο[1]Έπεσε σε βαθιά συλλογή ο γέρος, κι’ ύστερα είπε :
- Δεν πιστεύω νάν’ έτσι, και τρέμω, τέκνο μου. Τρέμω γιατί τούτη τη φορά το έθνος μας είναι σε κίνδυνο μεγάλο. Αν νικήσει ο Γερμανός, κι’ αν ο Βούλγαρος είναι σύμμαχός του, που θάναι, τότε τον τόπο θα τον ορίζει εκείνος που από αιώνες εχθρεύεται τον Έλληνα. Θα τον ρημάξει τον τόπο ο Σλαύος, θα τον ανασκάψει. Και το κακό είναι, γιε μου, πως εμείς είμαστε μόνοι, δεν έχουμε αδέρφια και ξαδέρφια. Όποιο λαό κι’ αν πάρεις, θα δεις πως είτε από τον ένα είτε από τον άλλο δεσμό, έχει οικογένεια. Αγγλοσάξονες, Σλάβοι, Σκανδιναβοί, Μουσουλμάνοι, είναι μεγάλες οικογένειες, άλλοτε πιο αγαπημένες, άλλοτε λιγότερο, κι’ αν γονατίσει ο ένας αδερφός, θα υπάρχουν οι άλλοι. Ο Ελληνισμός δεν έχει οικογένεια. Είναι μόνος, Κι’ ακόμα χειρότερο, τα θεόρατα κλαριά που για αιώνες είχε σ’ όλα τα Βαλκάνια, στη Μικρά Ασία και ως και στη Μαύρη Θάλασσα, για πρώτη φορά ξεράθηκαν και πάνε. Κλαράκια έμειναν μοναχά, που δε σηκώνουν βάρος. Πού είναι το Μοναστήρι, πού η Στενήμαχο κι’ η Φιλιππούπολη, πού η Πόλη και η Σμύρνη !; Αναπάντεχα και ξαφνικά ήταν στις μέρες μας ν’ αλλάξει η μορφή του Έθνους. Τελείωσε το ξάπλωμα, το μεγάλο ξάπλωμα. Συμμαζευτήκαμε για πάντα σε τούτη δω τη ράχη. Κι’ αν για κάμποσα χρόνια διαγουμίζει ο Σλάβος τούτη τη μόνη γη που κατέχουμε, τί θα απομείνει απ’ αυτό το λαμπερό όραμα του Ελληνισμού ; Ποτέ δε φοβήθηκα τόσο γιε μου.
[1] Ευαγγέλου Αβέρωφ – Τοσίτσα, «Η φωνή της Γης», σ. 79-80, εκδόσεις Εστία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου