Λευκός θάνατος … όπως λέμε γενοκτονία[1]Οι Νεότουρκοι, έγραφε ο Γάλλος Φ. Σαρτιώ, «αποκάλυψαν το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους, την εξόντωση δηλαδή των ιθαγενών Χριστιανών της Μ. Ασίας. Ποτέ, σε καμία περίοδο της Ιστορίας, κανένα πιο διαβολικό σχέδιο δεν είχε στοιχειώσει τη φαντασία του ανθρώπου …».
… Εμπνευστές … του φοβερού αυτού εγκλήματος, που είναι σίγουρα μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ήσαν οι «πολιτισμένοι» … Γερμανοί και Αυστριακοί. …
Οι Τούρκοι είναι οι φυσικοί αυτουργοί … αυτού του πραγματικά σατανικού σχεδίου, που απέβλεπε στη γενοκτονία, στην ολοκληρωτική δηλαδή φυσική εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου. … Πριν από τη μεγάλη γενοκτονία των Ελλήνων είχε προηγηθεί η άλλη φοβερή γενοκτονία των χριστιανών Αρμενίων, κατά την οποία το 1915 και αργότερα, βρήκαν οικτρό θάνατο 1.500.000 Αρμένιοι. Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι το άλλο ασυγχώρητο έγκλημα κατά της ανθρωπότητος που διέπραξε η «βάρβαρη» Τουρκία, … με τη συνεργασία των συμμάχων της και την ανοχή της «πολιτισμένης» και «χριστιανικής» Δυτικής Ευρώπης καθώς και των ΗΠΑ.
Το σατανικό σχέδιο, του οποίου εμπνευστής ήταν ο Γερμανός στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς (Liman von Sanders), ένας διεστραμμένος εγκέφαλος, … προέβλεπε την άμεση εξόντωση των ανδρών ηλικίας 16 – 30 ετών, γενικό εκτοπισμό των γυναικοπαίδων και ηλικιωμένων από τις παραλιακές περιοχές της Ιωνίας και της Μαύρης Θάλασσας στα ενδότερα της Τουρκίας και στα βάθη της Ανατολής, με το πρόσχημα ότι οι Ρώσοι είχαν εξοπλίσει τους Έλληνες στα παράλια του Πόντου και υπήρχε δήθεν κίνδυνος άμεσης εξέγερσης κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα, επειδή οι εκτοπίσεις καθυστερούσαν, ο Λίμαν φον Σάντερς αγανακτισμένος έκανε αυστηρές συστάσεις προς τις αρμόδιες τουρκικές αρχές, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο που συνεπάγεται αυτή η καθυστέρηση. Την ενεργό ανάμειξη του φιλότουρκου Γερμανού στρατηγού μαρτυρεί και ο Αμερικανός πρεσβευτής Ερρίκος Μοργκεντάου.
Ιδού τι γράφει στις 16/07/1916 ο Γερμανός Πρόξενος Αμισού Κουκώφ (Kuckoff) στο Βερολίνο : «Από αξιόπιστες πηγές ο Ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής περιοχής της επαρχίας Κασταμονής έχει εξορισθεί. Όμως εξορία και εξολόθρευση στα τουρκικά είναι η ίδια έννοια, γιατί όποιος δεν δολοφονήθηκε, πεθαίνει, ως επί το πλείστον, από τις αρρώστιες και την πείνα». …
Το σχέδιο προέβλεπε συγκέντρωση όλων των κατοίκων της περιοχής, που συνήθως ήσαν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι και την εκτόπισή τους προς τα βάθη της Ανατολής, με πραγματικό σκοπό την αργή φυσική τους εξόντωση, τον «λευκό θάνατό» τους από την κακομεταχείριση, την εξαντλητική πεζοπορία, το κρύο, την πείνα, την δίψα, τις κακουχίες και τις αρρώστιες. Απώτερος στόχος των Νεοτούρκων ήταν ο αφανισμός όλων των χριστιανικών εθνοτήτων και η τουρκοποίηση των μουσουλμανικών.
Μετά την συγκέντρωση των Ελλήνων στην πλατεία του χωριού ή της πόλης, τους διέτασσαν να ετοιμασθούν αμέσως για αναχώρηση προς τα ενδότερα ή τα ανατολικότερα μέρη της Τουρκίας. Έτσι άρχιζε το μαρτύριο, η αργή φυσική εξόντωση, ο «λευκός θάνατος» των δυστυχισμένων αυτών γυναικοπαίδων και ηλικιωμένων, σύμφωνα με το καλά μελετημένο σχέδιο, αλλά, και σε πολλές περιπτώσεις, και ανδρών ηλικίας 16 – 60 ετών που ακολουθούσαν τους δημίους τους ανήμποροι να προβάλουν οποιαδήποτε αντίσταση. Το τι οικογενειακά και ανθρώπινα δράματα έλαβαν χώρα κατά τις εξορίες αυτές είναι δύσκολο να τα συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρωτεύουσα» (06/06/1922) που αναφέρεται στις εκτοπίσεις κατοίκων από χωριά κοντά στην Τραπεζούντα και απελάσεις 10χρονων παιδιών ! «Αι σκηναί κατά τον αποχωρισμό από τας αγκάλας των μητέρων των υπερβαίνουσι πάσαν τραγικότητα. Αι γυναίκες έξαλλοι και ολοφυρόμεναι ενηγκαλίζοντο τα τέκνα των μη εννοούσαι να τα αποχωρισθούν. Οι Τούρκοι όμως χωροφύλακες, εις τας καρδίας των οποίων είχε προ πολλού σβεσθεί παν ανθρώπινον αίσθημα, εκτύπων αυτάς διά του υποκοπάνου των όπλων των και μόνον αφού περιήρχοντο αύται εις αναισθησίαν απέσπων τα δυστυχή πλάσματα από την γλυκειάν μητρική αγκάλην …»
Ήταν πλέον ένα καθημερινό σπαρακτικό φαινόμενο οι αργοκίνητες «πορείες θανάτου», όπου έβλεπε κανείς μητέρες με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους να κουβαλάνε τα μωρά παιδιά στην αγκαλιά ή την πλάτη και τα μεγαλύτερα να προχωρούν κλαίγοντας κι αυτά πιασμένα από τα φουστάνια της δύστυχης μάνας ή της άμοιρης γιαγιάς. Πολλοί προχωρούσαν με σχισμένα ρούχα, άλλοι ξυπόλητοι και με πρησμένα πόδια. Όταν εξαντλούντο όλες οι σωματικές και ψυχικές τους δυνάμεις κατέρρεαν και σωριάζονταν στο δρόμο όπου και πέθαιναν μόνοι και αβοήθητοι. Απόλυτα απελπιστική ήταν η κατάσταση των πολύ ηλικιωμένων και των παιδιών που πέθαιναν ομαδικά από την πείνα και τις κακουχίες. Για τους Τούρκους η ζωή των Ελλήνων δεν είχε καμία αξία.
[1] Νίκου Η. Βρυώνη, «ο Πόντος των Ελλήνων», σ. 46 κ. επ., Επιμορφωτικός – Πολιτιστικός Σύλλογος Ηρακλείου Αττικής, Ηράκλειο 2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου