δούλοι αλευθέρωτοι[1]Οι Έλληνες προσγειώνονται μετά τα Ορλωφικά και το ναυάγιο των προσδοκιών για απελευθέρωση από τον Ναπολέοντα. Καμμιά ελπίδα από τις χριαστιανικές Δυνάμεις. Μόνο με δικούς τους αποκλειστικά αγώνες θα κερδίσουν ελευθερία και ανεξαρτησία. Την πεποίθηση αυτή θα εκφράσει πρώτος ο Ρήγας με τα εθνεγερτικά του σαλπίσματα. Ποτέ πια μισθοφόροι των Ευρωπαίων μοναρχών, ποτέ πια ελληνικό αίμα για ξένα συμφέροντα. Πόλεμος και θυσίες μόνο για ελεύθερη πατρίδα.
Ως πότε οφφικιάλος σε ξένους βασιλείς
Έλα να γίνεις στύλος δικής σου της φυλής
Κάλλιο για την Πατρίδα κανένας να χαθεί
ή να κρεμάσει φούντα για ξένον στο σπαθί.
Ακολουθεί ο ανώνυμος συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχία» που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια των ναπολεοντείων πολέμων: «Ίσως, τέλος πάντων, προσμένετε να μας δώση την ελευθερίαν κανένας από τους αλλογενείς δυνάστας; Ω Θεέ μου! Έως πότε, ω Έλληνες, να πλανώμεθα τόσον αστοχάστως; … Ποιος αγνοεί ότι ο κύριος στοχασμός των αλλογενών δυνάμεων είναι εις το να προσπαθήσουν να κάμουν το ίδιόν των όφελος με την ζημίαν των άλλων; Και ποιος στοχαστικός άνθρωπος ημπορεί να πιστεύση ότι όποιος από τους αλλογενείς δυνάστας ήθελε κατατροπώσει τον Οθωμανόν ήθελε μας αφήσει ελευθέρους; Ω απάτη επιζήμιος»[2]. Και υπευνθυμίζει την υπόσχεση των Ρωμαίων στους Έλληνες για ελευθερία. «Μην είσθε, αδελφοί μου, τόσον ευκολόπιστοι. Αναγνώσατε την Ιστορίαν και μάθετε ότι οι Ρωμαίοι έταξαν των Ελλήνων την διαυθέντευσιν και ελυθερίαν, αλλ’ αφού εμβήκαν εις την Ελλάδα ευθύς την εκήρυξαν επαρχίαν των». Ελευθερία δοτή δεν είναι ελευθερία. Είναι αλλαγή τύραννου. «Τι στοχάζεσθε, τέλος πάντων, αν η Ελλάς ελευθερωθή από τον οθωμανικόν ζυγόν διά χειρός άλλου δυνάστου; … Διατί, αδελφοί μου, να θέλωμεν να αλλάξωμεν κύριον, όταν μόνοι μας ημπορούμεν να ελευθερωθώμεν; Νομίζετε ότι είναι ελαφρότερος ο ζυγός μιας ξένης δυναστείας; Δεν στοχάζεσθε ότι και πάλιν ζυγός είναι; … Αλλοίμονον εις το γένος μας αν κυριευθή από ετερογενές βασίλειον. Τότε οι Έλληνες δεν θέλουν μείνει πλέον Έλληνες αλλά κατ’ ολίγον – ολίγον θέλουν διαφθαρή τα ήθη των και θέλομεν μείνει πάλιν δούλοι και δούλοι ίσως πάλιν αλευθέρωτοι διά πολλούς αιώνας. Διά την αγάπην της τιμής μας, στοχασθήτε το με προσοχήν μην σας πλανέσουν τα ταξίματα των επιτρόπων και αποστόλων των ξένων βεσιλειών … Μην στοχάζεσθε, αδελφοί μου, ότι κανείς από αυτούς θέλει θυσιάσει και χρυσίον και στρατιώτας διά να διώξη τον οθωμανόν και να μας αφήση έπειτα ελευθέρους! Ω, κάλλιον ένας σεισμός ή ένας κατακλυσμός να μας αφανίση όλους τους Έλληνας παρά να υποκύψωμεν πλέον εις ξένον σκήπτρον»
…
Επιτέλους κλείνει ο κύκλος των ελληνικών απατηλών προσδοκιών και απογοητεύσεων. Το 1811 έχουν πια συνειδητοποιήσει οι Έλληνες ότι είναι ολομόναχοι, ότι περιβάλλονται από εχθρούς ή υποψηφίους δυνάστες, ότι ποτάμια αιμάτων χύθηκαν για ξένα συμφέροντα και ότι η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού μόνο από τους ίδιους και με τις δικές τους θυσίες μπορεί να συντελεσθεί. Είχε κιόλας αρχίσει να κινείται ο τροχός της ιστορίας. Η Επανάσταση επί θύραις …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου