Πίστη και έρευνα

Επιχείρηση Αραράτ[1]

Βόρεια από το Ντογκουμπαγιαζίτ, ο Σπάικ φώναξε στον Τζίμμυ να κάνει στάση. Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και ο Σπάικ έδειξε ένα ρυάκι. Το νερό του, απαλά, αλλά αδιαμφισβήτητα, κυλούσε ανηφορικά.
…
«Είναι η χώρα των θαυμάτων», ανάγγειλε καθώς ξεκινούσαν πάλι.

Ο Τζίμμυ Φούλγκουντ, γεωλόγος και αυτοδύτης, άφησε να περάσουν μερικά μίλια κι έπειτα προσπάθησε να εξηγήσει στον Σπάικ ότι δεν ήταν επιστημονικά αδύνατο να κυλάει ένα ρυάκι προς τα πάνω … Απ’ όσο ήξερε, το φαινόμενο είχε παραταθεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Ο Σπάικ, που οδηγούσε, κουνούσε χαρούμενος το κεφάλι του όσην ώρα μιλούσε ο σύντροφός του. «Μπορεί να εξηγείται όπως λες», σχολίασε στο τέλος. «Αλλά η ουσία είναι μία: ποιος έκανε το νερό να κυλάει προς τα πάνω; Ποιος το έβαλε εκεί που το έβαλε, ώστε να το δούμε στον δρόμο μας προς το Αραράτ; Ο κύριος, αυτός και κανένας άλλος. Είναι η χώρα των θαυμάτων», επανέλαβε …
…
Προχώρησαν με το αυτοκίνητο ώσπου ο δρόμος τελείωσε και πρόβαλαν μπροστά τους οι δύο μορφές του Μεγάλου και του Μικρού Αραράτ.
«Σαν άνδρας και γυναίκα, ε;» παρατήρησε ο Σπάικ.
…
Ο Τζίμμυ δεν ήταν βέβαιος αν το καθήκον τους ήταν να βρουν ολόκληρη την Κιβωτό, διατηρημένη άθικτη – οπότε μάλλον δεν θα ξέφευγε από την προσοχή τους – ή απλώς κάποια σημαντικά λείψανά της: το πηδάλιο, ας πούμε, ή μερικές σανίδες καλαφατισμένες ακόμα με βιτούμη.
…
Πέρασαν τα όρις της ζώνης του χιονιού και προχώρησαν προς την κορυφή. Προς το τέλος της ανηφορικής πορείας τους ο ουρανός άρχισε σιγά σιγά ν’ αλλάζει χρώμα και, όταν έφτασαν στην κορυφή, φαινόταν λαμπερά πράσινος. Αυτό το μέρος ήταν γεμάτο θαύματα. …
…
Η βόρεια πλευρά του βουνού ήταν σκισμένη από μια τεράστια ρωγμή. Ο Σπάικ έδειξε το σημείο στο οποίο κατέληγε αυτό το χάσμα, κάπου χίλια μέτρα χαμηλότερα, και είπε ότι κάποτε υπήρχε εκεί κάτω ένα μοναστήρι. Με πραγματικούς καλόγερους και όλα τα σχετικά. Αλλά το 1840, είπε, ένας τρομερός σεισμός έπληξε το βουνό, ταρακουνώντας το όπως ο σκύλος το ποντίκι, και το εκκλησάκι γκρεμίστηκε, όπως και το χωριό λίγο χαμηλότερα … Όλοι σκοτώθηκαν, φαίνεται, αλλά ακόμα και να δεν σκοτώθηκαν στον σεισμό θα πρέπει να πέθαναν λίγο αργότερα. Βλέπεις αυτό το ρήγμα; Ε, λοιπόν, τέσσερις – πέντε μέρες μετά τον σεισμό άρχισε να κατεβάζει χιόνια και νερά. Τίποτα δεν μπορούσε να τους αντισταθεί. Ήταν σαν την εκδίκηση του Κυρίου. Σάρωσε από το πρόσωπο της γης το μοναστήρι και το χωριουδάκι.

Ο Τζίμμυ Φούλγκουντ ανεβοκατέβαζε σοβαρά το κεφάλι του, ακούγοντας αυτή την ιστορία. Όλα αυτά, έλεγε μέσα του, έγιναν όταν τούτο εδώ το κομμάτι του βουνού ανήκε στους Σοβιετικούς. Βέβαια, εκείνη την εποχή ήταν Ρώσοι και χριστιανοί, αλλά αποδείχτηκε ότι ο Θεός είχε βάλει στο μάτι τους Σοβιετικούς πριν ακόμα γίνουν Σοβιετικοί.
…
Στην Τρίτη εξόρμησή τους στο βουνό – που συμφώνησαν να είναι η τελευταία για εκείνη τη χρονιά – ο Σπάικ έκανε τη μεγάλη ανακάλυψη. Απείχαν γύρω στο ένα χιλιόμετρο από την κορυφή … όταν είδαν δύο σπηλιές, τη μια δίπλα στην άλλη. Λες και ο Θεός έχωσε δυο δάκτυλά του στον βράχο, συμφώνησαν … Ο πρώην αστροναύτης χώθηκε … στην πρώτη σπηλιά. Ακολούθησε σιωπή κι έπειτα αντήχησε ένα ουρλιαχτό. … Όχι μακριά από την είσοδο της σπηλιάς, ο Τζίμμυ βρήκε τον Σπάικ Τίγκλερ να προσεύχεται γονατιστός. Μπροστά του κειτόταν ένας ανθρώπινος σκελετός. Ο Τζίμμυ σωριάστηκε δίπλα στον Σπάικ … επειτά ο Σπάικ μουρμούρησε: «Βρήκαμε το Νώε».
…
Ο Τζίμμυ έβηξε ελαφρά. «Σπάικ», είπε, κάπως επιφυλακτικά, «έχω … εεε … μου φαίνεται πως έχουμε ένα πρόβλημα». …
«…ψάχναμε για την Κιβωτό» … «Μας … σου … είπαν να ψάξεις για την Κιβωτό».
«Γυρεύαμε ασήμι και βρήκαμε χρυσάφι».
«Εντάξει. Εγώ απλώς απορρούσα … ο Νώε δεν το έβαλε για πουθενά, όταν άραξε η Κιβωτός; …»
«…Εκείνο το χωριό που σου είπα, όταν ήμασταν στην κορυφή. Αργκούρι το έλεγαν. Εκεί έχτισε ο Νώε τον πρώτο οικισμό του. Εκεί φύτεψε τα αμπέλια του. Έφτιαξε την πρώτη φάρμα του. Ξανάστησε το σπιτικό του».
«Του Νώε το χωριό ήταν αυτό;»
«Βέβαια. Μέσα στον σοβιετικό τομέα», προσθεσε ο Σπάικ πειραχτικά.
…
«Συμφωνώ μαζί σου, Σπάικ … Αλλά επίτρεψέ μου να σου πω κάτι. Εσύ κι εγώ είμαστε άνθρωποι της θρησκείας».
«Και άνθρωποι της επιστήμης», είπε ο αστροναύτης στον γεωλόγο.
«Σωστά. Και ως άνθρωποι της θρησκείας είναι φυσικό να θέλουμε να προστατεύσουμε τη θρησκεία μας από κάθε συκοφαντία».
«Βέβαια».
«Λοιπόν, πριν αναγγείλουμε τα νέα στον κόσμο, ίσως θα έπρεπε να ελέγξουμε, ως άνθρωποι της επιστήμης, αυτό που ανακαλύψαμε ως άνθρωποι της θρησκείας».
…
Έστειλαν τον σπόνδυλο και το ακροδάχτυλο στην Ουάσινγκτον, χρησιμοποιώντας έναν έμπιστο σύνδεσμό, που ισχυρίστηκε ότι τα ξέθαψε στην Ελλάδα. …

Η Ουάσινγκτον αποφάνθηκε ότι τα οστά που στάλθηκαν για εξέταση είχαν ηλικία περίπου εκατόν πενήντα χρόνων, συν – πλην είκοσι χρόνια. Οι ειδικοί πρόσθεσαν, χωρίς να τους ζητηθεί, την πληροφορία ότι ο σπόνδυλος ανήκε σχεδόν με βεβαιότητα σε γυναίκα.
…
Εκατό μίλια δυτικότερα, στο εστιατόριο «Η Φεγγαρόσκονη», ο Σπάικ Τίγκλερ, κρατώντας ψηλά ένα πλαστικό μπουκάλι με νερό από ένα ρυάκι που κυλάει ανηφορικά, ανακοινώνει την έναρξη της Επιχείρησης Αραράτ 2.

* η αρχή του αποσπάσματος στην δ/νση: http://nomosophia.blogspot.com/2009/03/blog-post_04.html
[1] Απόσπασμα από την Επιχείρηση Αραράτ, του Τζούλιαν Μπάρνς στην «Ιστορία του Κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια», εκδόσεις Ψυχογιός, 1997.