Διάλογοι

Ο μύθος, ο άνθρωπος, οι θεοί κι η ποίηση[1]

Διότιμος : Είναι, όμως, οι μύθοι στ’ αλήθεια αιώνιοι ; Γνωρίζεις ότι τους σέβομαι τους μύθους, αλλά δεν ξέρω …, κάτι μου λέει ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν χωρίς τον άνθρωπο …

Δίων : Και βέβαια δεν υπάρχουν χωρίς τον άνθρωπο. Δεν υπάρχουν ούτε οι θεοί χωρίς τους ανθρώπους …

Διότιμος : Μα είναι, τάχα, οι άνθρωποι αιώνιοι ; Αφού δεν μπορεί να υπάρχουν οι θεοί και οι μύθοι χωρίς τον άνθρωπο, πώς μπορεί νάναι αιώνιοι, αν δεν είναι αιώνιος ο ίδιος ο άνθρωπος ; Ο Ησίοδος λέει ότι οι αθάνατοι έπλασαν τους ανθρώπους· ακόμα και το χρυσό γένος των ανθρώπων, τον καιρό που βασίλευε ο Κρόνος στον ουρανό, πλάστηκε θνητό, ήταν κι αυτό γένος μερόπων ανθρώπων, αδιάφορο αν οι άνθρωποι της χρυσής αυτής εποχής ήταν, όσο ζούσαν, αδιάκοπα νέοι, και πέθαιναν σαν να τους έπαιρνε ο ύπνος. Δεν μπορεί, λοιπόν, οι αθάνατοι νάναι εξαρτημένοι από τους θνητούς, ω Δίων.Κάτι όμως μου λέει ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν οι μύθοι χωρίς τον άνθρωπο … Άρα, πρέπει και οι μύθοι νάναι θνητοί, πρέπει και οι θεοί που δεν υπάρχουν χωρίς τον μύθο νάναι κι’ αυτοί θνητοί. Ο μύθος και η ποίηση γεννήθηκαν μαζί. Ποιητής είναι ο άνθρωπος.

[1] Παναγιώτη Κανελλόπουλου, «πέντε αθηναϊκοί διάλογοι», σελ. 9, Εστία