Αφιερωμένο σ’ όσους την σκέφτονται την ξενιτιά, σαν λύση στ’ αδιέξοδα και σ’ εκείνους που δημιούργησαν τα αδιέξοδα αυτά …Ι.Λ.
Η ζωή στην ξενιτιά
«Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει»
Και όλο κοίταζε τον πατέρα του, δηλαδή τον παππού μου, σαν να μην μπορούσε να χορτάσει. Όταν έφυγα από το χωριό, μας είπε, άλλαζα επάγγελμα κάθε έξι μήνες. Έγινα ναύτης στα καράβια. Ύστερα εργάτης, ύστερα χτίστης. Πέρασα μιζέρια, φτώχεια και κούραση, που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.
Εκείνο που δεν μπορούσα να συνηθίσω στα ξένα δεν ήταν η σκληρή δουλειά. Δεν μπορούσα να χαρώ. Είχα πάντα έναν κόμπο στον λαιμό μου. Έλεγα : «Πού είναι τώρα ο πατέρας να μου δώσει θάρρος, πού είναι η μάνα μου να με παρηγορήσει ;» Μ’ έτρωγε η νοσταλγία και με μαράζωνε η μοναξιά.
από το Αναγνωστικό της Γ΄ Δημοτικού του σωτήριου έτους 1978.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου