αναλύοντας το φαινόμενο της βιομηχανοποίησης[1]Γιατί ζούμε στον κόσμο, αν δεν μπορεί κάθε άνθρωπος να ευρύνει τα όρια της συνείδησής τους με την ανάπτυξη της δικής του δημιουργικής ικανότητας ; Αλλά πώς μπορεί να το πετύχει όταν κατά τη διάρκεια του βίου του ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε μηχανή ;
Αυτή η μηχανοποίηση των ανθρώπων μου φαινόταν ακόμη πιο ολέθρια για αυτούς που αγοράζουν τα προϊόντα πατά για κείνους που τα παράγουν. Γιατί οι εργάτες τουλάχιστον δουλεύουν, έστω και μονότονα. Αλλά οι καταναλωτές χυδαιοποιούνται και σκληραίνουν από την απόκτηση κακόγουστων και φτηνών πραγμάτων και, το χειρότερο, καταντούν να περηφανεύονται για την ίδια τους την ανικανότητα.
… Είχα επισκεφτεί ένα εργοστάσιο κοντά στην Αθήνα και είχα δει μικρά ανθρώπινα αυτόματα να κάνουν ασταμάτητα πανομοιότυπες κινήσεις γύρω από τεράστια ατσάλινα τέρατα, που παρασκεύαζαν χιλιάδες πήχες φτηνού πανιού μέσα σε ένα τρομερό και ακατάπαυστο θόρυβο. Ο διευθυντής αυτού του εργοστασίου που με ξεναγούσε, με πήγε πέρα από ένα χώρισμα, σε ένα άλλο τμήμα του κτιρίου όπου είδα άλλα ατσάλινα τέρατα, μεγάλα όσο και τα πρώτα, αλλά σε αδράνεια και προφανώς εγκαταλελειμμένα να σκουριάζουν. Εκεί μου εξήγησε ότι για να επιβιώσει κανείς στο σημερινό εμπορικό ανταγωνισμό, πρέπει να παρακολουθεί τις καινούργιες εφευρέσεις και οι τεράστιοι αργαλειοί, όσο ακριβοί κι αν είναι, πρέπει να αντικαθιστούνται κάθε πέντε ή έξι χρόνια, έστω κι αν εξακολουθούν να δουλεύουν καλά. Αυτή η εκπληκτική σπατάλη μεγάλων μηχανών, για να μην μιλήσω για την σχετική αχρηστία των μοντέρνων υλικών που φθείρονται μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα και μετά πετιούνται στον σκουπιδοτενεκέ, φαίνεται να δηλώνει ένα λάθος κάπου στην κοινή λογική …
…
Και τι να πει κανείς για τη σχετική σκλαβιά που συνδέεται με όλες αυτές τις βιομηχανικές διαδικασίες …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου