Ένας εμπαθής αυτοκράτορας[1]Το έτος 1894 η διπλωματική απομόνωση της Χώρας ήταν αποκαρδιωτική[2]. Η Ελλάς αντιμετωπίζει γενικήν αδιαφορίαν και δυσμένειαν. Ιδιαιτέρως εχθρική είναι η στάση της Γερμανίας. Ο Κάιζερ αδιαφορεί για τους συγγενικούς δεσμούς που τον συνδέουν με την βασιλικήν οικογένειαν της Ελλάδος. Υποστηρίζει αναφανδόν τον Σουλτάνον. Καταδέχεται να επισκέπτεται αυτοπροσώπως τους ξένους πρέσβεις στο Βερολίνο και να εξορκίζει τις κυβερνήσεις τους να συνετίσουν την Ελλάδα «διά του στόματος των πυροβόλων»[3].
Γερμανοί αξιωματικοί δεν περιορίζονται μόνον στην οργάνωση και εκπάιδευση του τουρκικού στρατού. Αναλαμβάνουν, παραβιάζοντας κατάφορα κάθε διεθνές νόμιμον, και διοικήσεις Μονάδων του[4], που έχουν ήδη συγκεντρωθεί στην μεθόριον. Η Βρετανία παραμένει πιστή, παντοτε, στο δόγμα της διατηρήσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Αυστρία ελοχεύει με το βλέμμα στραμμένο στην Θεσσαλονίκη. Γαλλία και Ρωσία σε ρόλο απλού θεατή στην νέα αυτή κρίση του «Ανατολικού Ζητήματος».
* η αρχή του άρθρου στην ΝομοΣοφία
[1] Ιωάννη Μπακούρου, «Ιχνηλατώντας το Χθες», σ. 66-67, εκδόσεις Εθνικών Επάλξεων Σ.Ε.ΕΘ.Α.
[2] Αιτία οι δησιονομικές δυσχέρειες που οδήγησαν στην χρεωκοπία του προηγούμενου έτους [1893].
[3] Παπαρρηγόπουλος (Καρολίδης) ΣΤ΄, Β΄ 71.
[4] Όταν το τουρκικόν ιππικόν θα καταλάβει την Λάρισα, διοικητής του είναι ο Γερμανός Κάρολος Γκρούμπκωφ, κατοπινός στρατηγός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου